Up (2009)

کارگردان: Pete Docter وBob Peterson (co-director)

صداها: Edward Asner (کارل) Christopher Plummer (چارلز مانتس ) Jordan Nagai (راسل )

خلاصه داستان :

کارل بچه ای است که آرزوی دیرینه اش سفر به جاهایی ناشناخته است تا مثل چارلز مانتس بزرگ ماجراجو شود او در همسایگی اش به دختر بچه ای به نام الی بر میخورد که اتفاقا همان آرزو را دارد .این سر آغاز رابطه این دو می گردد و این رابطه بعد از سال ها به ازدواج می انجامد و آن ها باز هم شوق ماجراجویی در سر دارند با سپری شدن ایام آنان در گیر و دار زندگی نمیتوانند به هدفشان برسند تا اینکه الی به بیماری دچار می شود و میمیرد و اکنون کارل با خاطراتش تنها مانده . اما او این بار مصمم است که به هدف کودکیش جامه عمل بپوشاند....

درباره فیلم :

به سلامتی تکلیف اسکار انیمیشن هم مشخص شد به نظرم با وجود فیلمی به این قدرت هیچ کسی نباید شک داشته باشه که اسکار بهترین انیمیشن سال 2009 به فیلم upاهدا خواهد شد.

هنگام تماشای فیلم به این فکر میکردم که سازندگان فیلم برای چه رده سنی این فیلمو ساخته اند فکر نمیکنم بچه های 10 تا 15 سال برداشتی از فیلم بکنند که ما بچه های 30 تا 35 سال میکنیم و فکر نمیکنم ما بتونیم اون برداشتی را از فیلم بکنیم که بچه های 50 تا 55 سال میکنند . چقدر این ((بالا)) فیلم دلنشینی بود.همه ما بیش و کم در بچگی آرزوهایی داشته ایم که الان اسم اون ها را گذاشته ایم آرزوهای بر باد رفته . فیلم up درباره آرزوهای برباد رفته است .درباره فسیل شدن تدریجی آدم هاست زمانی که در گذران زندگی گم می شوند .در دوران نوجوانی یک عالمه آرزو و آرمان داریم میخواهیم دنیا را فتح کنیم داد میزنیم هان !کجاست پایتخت قرن ما برای فتح می آییم .عشق چگوارا داریم .میخواهیم تا ته دنیا سفر کنیم اما..... لباس ها هر روز عوض می شوند کراوات ها پیراهن ها شلوار ها و بدون این که بفهمیم پیری آرام آرام رسیده است و گرد آن بر سر ما نشسته در یک سکانس فیلم این دوران خیلی جالب به تصویر کشیده شده فقط نشون میده کراوات ها دارن عوض میشن اما از صورت خبری نیست و وقتی تصویر میره روی صورت اون کارل جوان و با نشاط تبدیل به پیرمردی موسفید و پشت خمیده شده . برای همین هم هست که میگم درکی که یک بچه 50 ساله از این کارتون میکنه قطعا با منی که بچه 30 ساله هستم تومنی هفت صنار توفیر داره .کارتون آپ (بالا) اصلا کارتون مفرحی نیست در واقع بعضی وقت ها اشک توی چشم آدم میاره اما به یاد ماندنی است شخصیت کارل برای همه ما آشنا است آدمی معمولی که زندگی معمولی را گذرانده و اکنون زمان رفتن به خانه سالمندانش شده اما او نمیخواهد به نقطه پایان زندگی اش بروند او اکنون مصمم است که به خاطر الی هم که شده آرزوی مشترکشان را بر آورده کند بنابراین ((بالا)) می رود اما او فقط از لحاظ فیزیکی بالا نمی رود در فیلم نشان داده می شود که او با این بالا رفتن کلی تغییر میکند و به واقع بالا می رود آن پیر مرد غرغرو به جایی میرسد که جان خود را به خاطر نجات پرنده ای به خطر می اندازد و برای پسر بچه بیکسی پدر می شود البته در این راه خانه اش و یادگارهای الی را از دست میدهد و همین طور می فهمد که آرزویش چندان آرزوی جالبی نبوده و قهرمان کودکی اش ممکن است آدم خطر ناکی باشد اما مهم مقصد نیست حتی مهم رسیدن به مقصد هم نیست هدف حرکت است ،بالا رفتن، صعود، رستگاری....

اما جدای از این هافیلم ((بالا)) از لحاظ بصری و قسمت های درخشان نیز به یادماندنی است خود من هرگز تصویر خانه ای که با بادکنک پرواز می کند را از یاد نمی برم یا مثلا سکانس مربوط به تعویض کراوات که حتی قصد داشتم عکسی از آن را در اینجا بیاورم اما وقتی سکانس خاموش کردن ساعت را دیدم آن قدر خندیدم که مدت ها بود این قدر شدید نخندیده بودم تا جایی که تصمیم گرفتم این لذت را با شما شریک بشوم . در جایی از فیلم نشان می دهد که کارل هر روز ساعت 6 صبح با صدای ساعت از خواب می پرد و ساعت را خاموش میکند و عینک را به چشم می زند این تصویر:

اما زمانی که به طبیعت وحشی آمریکای جنوبی رفته دیگر از ساعت خبری نیست اینک صدای قورباغه او را از خواب بلند میکند ولی او که سال ها شرطی شده محکم می زند تو سر قورباغه و عینکش را به چشم می زند این تصویر :

این صحنه وقیافه آن قورباغه بد بخت بعد از آن حرکت چنان خنده آور است که مدت ها آن را فراموش نخواهید کرد و در پایان دو بیت از مولانا که خیلی به این فیلم میخورد:

ما ز بالاییم و بالا میرویم ما ز دریاییم و دریا می رویم

ما ازاینجاواز آنجانیستیم ما ز بی جاییم و بی جا می رویم

این هم لینک فیلم در آی ام دی بی

نمره من به این فیلم 8 از 10 امتیاز ن حرکت آن